Als je nog zou werken, zou je nu burn-out zijn

Je ontvangt een berichtje van jouw schoonzoon, op 15 november is het opa en oma dag op school. Een uitnodiging om een kijkje in de klas te nemen bij je jongste kleinkind. 

Van de voorgaande jaren herinner je nog dat deze ochtend enorm hectisch is, tientallen grootouders die met hun hartendiefjes rondlopen in de klas om spelletjes mee te spelen en werkjes te bekijken.

Je herinnert je het glimmende snoetje van je oudste kleindochter.

Ineens zitten de tranen hoog. 

Je keelt knijpt dicht. Je wilt het wel maar je kan het niet. Niet nu, nu je zo moe bent, niet al die vreemde gezichten, al die geuren die bij een school horen en al helemaal niet de confrontatie met oude bekenden. Hoe gaat het met je? Wat leuk, welke hoort bij jou?

Je valt neer op een stoel. Je hart gaat tekeer. Wat een waardeloze oma ben ik. Ik kan toch wel gaan? Zet je er toch overheen, stel je niet zo aan!

De bewuste dag.  

Het kost je de grootste moeite om uit bed te stappen. Tijdens het aankleden, raak je buiten adem Wat is er toch met je?

Je man slaat een arm om je heen wanneer je in de gang staat om je jas aan te trekken en dan ineens komen de tranen, je kan niet meer stoppen.

Je man – die helaas nooit van de partij is bij dit soort activiteiten maar daar totaal niet mee zit – appt je dochter. Moeders is ziek, ze kan helaas niet komen vanochtend.

Even de opluchting en dan weer het immense verdriet.  Jouw hartje mist je straks, heeft straks geen oma die met haar de klas rondstruint…………..Ze had nog wel een prachtige tekening gemaakt om oma een beetje op te vrolijken. Haar mama had haar laatst uitgelegd dat oma een beetje verdrietig is omdat ze zich niet lekker voelt

Word ik ooit weer normaal?

Gaat dit gevoel ooit weer over? Ik heb toch niets te klagen, ik hoef niet meer te werken, heb een zorgzame man, een fijn huis, gezonde kinderen en kleinkinderen. Waarom voel ik me zo?

De huisarts had ook ff niet een oplossing.

Eerst een lichamelijk onderzoek, daarna bloedprikken, conclusie: zo gezond als een vis!

Hij stelde voor te praten met de mentale hulpverlener van de praktijk. “Alsof ik gek ben, of ben ik dat langzamerhand aan het worden?

Maar ik wil er alles wel aan doen, dus maak een afspraak.

Weinig soelaas.

De gesprekken helpen niet. Zie je nou zelfs dit werkt niet. 

Kon ik maar toveren, terug in de tijd, waarin niets te gek was, niets te zwaar waarin ik er kon zijn voor de mensen die ik liefhad.

Had dit jouw verhaal kunnen zijn?

Weet dan dat het ook anders kan. Je kunt dit patroon doorbreken en weer de regie krijgen over jouw energie en je leven.

Wil je weten hoe vraag dan een gratis en vrijblijvende sessie aan.

Ik luister graag naar jouw verhaal en kijk samen met jou welke eerste stappen jij kan zetten op weg naar een positieve toekomst.