Uniek Ouder Worden: Iedereen Zijn Eigen Verhaal

Zij werd 96 en woonde lang op haar zelf. Een gebroken arm beëindigde haar gelukkige en zelfstandige leven. Mijn oma was een zelfstandige vrouw met een sterke mening. 

Ze hield van praten en kletste heel wat af in haar leven. 

Met haar vriendin Katrien vormde ze de laatste twintig jaar een gezellig stel. Ze smulden van het wel en wee van het koningshuis en andere beroemdheden en lazen graag de Story om op de hoogte te zijn van de laatste nieuwtjes.  Zo herinner ik mijn oma het liefst.

Op deze tijd volgde namelijk een periode die minder leuk voor haar werd. Zij werd gedeeltelijk blind, maculadegeneratie, zorgde ervoor dat ze niet meer kon lezen, hierdoor werd het leven stap voor stap zwaarder.

Mijn andere oma werd 76, de dag waarop zij stierf, was de dag waarop zij een hartinfarct kreeg tijdens het volksdansen. Voor iedereen een grote klap omdat bij haar het ouder en beperkter worden, lang niet zo duidelijk was.

In mijn herinnering was ze altijd lief, vrolijk en sterk. Bij haar kon ik terecht met mijn vragen en zorgen. Ze kreeg nog mee dat ik zwanger was van mijn tweelingzoons. De dag van de echo belde ik haar op, geschokt, in de war en met heel veel vragen. Hoe zou ik het redden met drie kleintjes in mijn eentje. Ik had weliswaar een man maar die werkte altijd en ons dochtertje was nog maar anderhalf.

Ik weet nog dat ze moest lachen en vertelde dat er voor alles altijd een oplossing is.

Maar ik kan straks niet eens met mijn kindjes fietsen want ik ben altijd alleen. Waarop ze antwoordde: ”natuurlijk wel, je verlengt het achterop gedeelte en zet twee stoeltjes achter elkaar. Een kindje voorop en voilà jij kan fietsen met je kleintjes.

Ze heeft het niet meegemaakt, stierf ruim twee maanden voor hun geboorte, toch was zij voor mij mijn grote voorbeeld en inspiratie in mijn leven.

Van haar leerde ik doorgaan ook wanneer je niet goed weet hoe. Vertrouwen in het leven, luisteren naar je hart.

Deze ervaringen met mijn oma’s hebben me geleerd hoe uniek de reis van ouder worden is. Dit besef neem ik mee in mijn werk als ambulant pedicure.

Sinds augustus werk ik als ambulant pedicure en verzorg ik de voeten van veel oudere mensen. Ieder met een eigen unieke geschiedenis en persoonlijke uitdagingen. Ik geniet van ze, van hun kracht, hun flexibiliteit, hun berusting, hun dankbaarheid en de liefde die ze uitstralen.

Ouder worden is niet altijd leuk maar het voor het merendeel van de mensen waarvoor ik een klein stukje zorg op mij mag nemen, heb ik diep respect.

"Chapeau voor jullie allemaal. Het is een eer om een klein stukje van jullie reis te mogen ondersteunen."

Met liefde,

Anja