Wat een zegen die doorverwijzing!

Wat een zegen die doorverwijzing!

Een maand geleden werd ik geroepen door de podotherapeut. Op de behandeltafel lag een lief, maar wanhopig tienermeisje, met naast haar een misschien nog wel wanhopigere moeder.

Anderhalf jaar lang liepen ze ziekenhuis in en uit vanwege een ingegroeide teennagel aan haar rechter grote teen. Een aantal mislukte wigincisies had de situatie er niet makkelijker op gemaakt. Sinds de eerste mislukte ingreep strompelde het meisje door het leven.

Haar teen was ernstig ontstoken en ik mocht mijn licht erover laten schijnen. Maar ik had geen woorden, laat staan oplossingen. Het enige advies dat ik kon geven, was teruggaan naar de behandelende arts voor een antibioticakuur. Daarover waren we het alle vier eens: het meisje, de moeder, de podotherapeut en ik.

Maar wat daarna? Ik had niet de illusie dat ik het verschil kon maken zodra de ontsteking geluwd was. De oorzaak was duidelijk: ze zou terug moeten naar de operatietafel. Maar voor de derde of vierde keer iemand die boodschap meegeven? Dezelfde boodschap die haar al zoveel ellende had gebracht?

Het voorval bleef lang in mijn gedachten. Maar zoals alles, verdwijnen die gedachten uiteindelijk wanneer jij niet degene bent die dag en nacht met pijn moet leven.

Tot gistermiddag. Ik was bezig met het afleveren van zolen voor cliënten die de afgelopen weken bij de podotherapeut waren geweest.

Ik herkende het meisje in eerste instantie niet. Een mooie, stralende jonge meid riep enthousiast: "Dat ben ik!" toen ik haar naam noemde. Ze draaide zich om naar het raam en wenkte haar moeder, die buiten in het zonnetje zat. Die combinatie—moeder en dochter—maakte mij wakker.

Zij was het! Maar wat was er gebeurd in de afgelopen maand? Het leek wel een wonder.

De podotherapeut had haar doorverwezen. Na mijn vertrek had ze nog lang gesproken met Mirte, mijn dochter en tevens haar podotherapeut. Als laatste had deze uiteindelijk geopperd dat René Somers, een podotherapeut in Amsterdam, zich onder andere had gespecialiseerd in deze problematiek. De wachttijden waren eigenlijk veel te lang, bijna zes maanden, maar haar verhaal was zo schrijnend dat het lukte om al een dag na het bezoek aan onze praktijk een afspraak te regelen.

De uitkomst laat zich raden. Inmiddels is ze volledig hersteld. Ze liet me trots haar prachtige, nieuwe en ruime schoenen zien. Met de juiste correctiestand van haar voeten en goed passende schoenen kan ze nu weer zorgeloos door het leven.

Ze mag en kan weer gewoon puber zijn!